Wezwanie „Serce Jezusa, aż do śmierci posłuszne” z Litanii do Najświętszego Serca Pana Jezusa jest głęboko zakorzenione w teologii katolickiej. Stanowi wyraz kontemplacji nad tajemnicą posłuszeństwa Chrystusa wobec woli Boga Ojca.

To wezwanie odnosi się do posłuszeństwa Jezusa aż do śmierci na krzyżu, co znajduje swoje odzwierciedlenie w Liście do Filipian:

On, istniejąc w postaci Bożej, nie skorzystał ze sposobności, aby na równi być z Bogiem, lecz ogołocił samego siebie, przyjąwszy postać sługi, stawszy się podobnym do ludzi. A w zewnętrznym przejawie, uznany za człowieka, uniżył samego siebie, stawszy się posłusznym aż do śmierci – i to śmierci krzyżowej.

Flp 2,6-8

Posłuszeństwo Jezusa aż do śmierci stanowi centralny element zbawczego dzieła Chrystusa. Całe Jego życie na ziemi było naznaczone głębokim pragnieniem spełniania woli Ojca:

Oto idę – w zwoju księgi napisano o Mnie – abym spełniał wolę Twoją, Boże.

Hbr 10,7

Podobnie słowa psalmu wyrażają to pragnienie posłuszeństwa:

Jest moją radością, mój Boże, czynić Twoją wolę, a Prawo Twoje mieszka w moim wnętrzu.

Ps 40,9

Jezus pragnął być tam, gdzie Ojciec Go posłał; wykonywał dzieła pochodzące od Ojca; przekazywał to, co Ojciec Mu objawił. Jego pełne oddanie woli Ojca, nawet za cenę życia, przyniosło odkupienie ludzkości. Akt ten pokazuje, że Jezus, będąc Bogiem, w pełni przyjął ludzką naturę i doświadczył wszystkich jej ograniczeń, w tym cierpienia i śmierci. Poprzez posłuszeństwo Syna Bożego ludzkość zyskała nową relację z Bogiem. Jezus odwrócił nieposłuszeństwo Adama, przynosząc zbawienie i pojednanie z Bogiem.

Serce Jezusa jest symbolem Jego miłości i miłosierdzia. W tym kontekście wezwanie „aż do śmierci posłuszne” podkreśla, że miłość Jezusa do ludzkości była tak wielka, iż skłoniła Go do najwyższego aktu ofiary:

Lecz gdy podeszli do Jezusa i zobaczyli, że już umarł, nie łamali Mu goleni, tylko jeden z żołnierzy włócznią przebił Mu bok i natychmiast wypłynęła krew i woda.

J 19,34

Przebite serce Jezusa, wspomniane w Ewangelii według św. Jana, jest znakiem Jego całkowitego oddania i miłości do ludzi. Prawdziwy i pełny rozwój osobisty każdego człowieka jest możliwy tylko przez posłuszeństwo Bogu, Najlepszemu Ojcu, zgodnie z Jego planem miłości.

Boże pełen miłości, zwracam się do Ciebie przez Serce Jezusa, które było posłuszne aż do śmierci na krzyżu. Uznaję swoją słabość i bezsilność, i proszę, udziel mi łaski, bym mimo swych ograniczeń uczył się rozpoznawać i ufać Twojej woli, nawet w najtrudniejszych chwilach. Naucz mnie, Panie, ofiarować moje pragnienia, aby miłość do Ciebie i bliźnich była dla mnie najważniejsza. Ucz mnie być pokornym, miłosiernym i wytrwałym w cierpieniu. Niech Twoje miłosierdzie płynie przez moje serce, abym umiał przebaczać i kochać tak, jak Ty mnie ukochałeś.

Amen.

Ten artykuł stanowi część cyklu czerwcowych rozważań „Oblicza Serca” o wezwaniach Litanii do Najświętszego Serca Pana Jezusa. Niech choć jedno z tych wezwań towarzyszy Ci na drodze duchowego wzrostu.

Pozostałe artykuły z serii:

• Uroczystość Najświętszego Serca Pana Jezusa