Kolejne wezwanie ukazuje człowieka przepełnionego tęsknotą za swoim Stwórcą. Poczucie braku bliskości znajduje jednak całkowite zaspokojenie w Jezusie Chrystusie i Jego Najświętszym Sercu. Rozważając to wezwanie, zanurzamy się w tajemnicy Bożej miłości – źródła będącego fundamentem naszej wiary i naszego zbawienia.

Odwieczne pragnienie ludzkości

Odwieczne pragnienie świata można zrozumieć na wiele sposobów. Przede wszystkim, ludzkość zawsze pragnęła miłości i relacji z Bogiem. W historii zbawienia widzimy, jak Bóg wielokrotnie wychodzi na przeciw tej potrzebie – najpierw przez Stary Testament, a ostatecznie przez wcielenie Jezusa Chrystusa. W Jezusie, Bóg w pełni objawia swoją miłość do ludzkości, a Jego Serce staje się miejscem spotkania Boga z człowiekiem.

Pismo Święte dostarcza wiele przykładów, jak Bóg odpowiada na pragnienie ludzkości, aby być blisko Niego. Od początku historii zbawienia, Bóg stworzył człowieka do relacji z Nim. Na początku Adam i Ewa cieszyli się bezpośrednią obecnością Boga w ogrodzie Eden (Rdz 3,8). Następnie, Bóg obiecał Abrahamowi, że będzie ojcem wielu narodów oraz że wszystkie narody będą błogosławione przez jego potomstwo (Rdz 12,2-3). To przymierze wyraźnie pokazuje nam wielkość Bożej miłości i pragnienie komunii ze swoim stworzeniem.

Bóg wysłuchał wołania Izraelitów w niewoli egipskiej i posłał Mojżesza, aby ich wyprowadził. Przez to wydarzenie Bóg pokazał, że jest Bogiem, który ponownie odpowiada na pragnienie wolności i relacji z Nim (Wj 3,7-10). Przez proroków, takich jak Izajasz, Jeremiasz i Ezechiel, Bóg wielokrotnie wzywał swój lud do nawrócenia i odnowienia przymierza, wyrażając swoją nieustającą miłość i troskę (Iz 49,15-16; Jr 31,3; Ez 36,26-27). W Księdze Psalmów znajdujemy niezwykły wyraz tęsknoty za Bogiem:

Jak łania pragnie wody ze strumieni, tak dusza moja pragnie Ciebie, Boże!

Ps 42,2

Ta tęsknota za Bogiem jest odwiecznym i najgłębszym pragnieniem ludzkości, które znajduje swoje spełnienie dopiero w Jezusie Chrystusie.

W Nowym Testamencie Bóg w pełni objawił swoją miłość przez wcielenie Jezusa Chrystusa. A Słowo stało się ciałem i zamieszkało wśród nas (J 1,14). Jezus przyszedł, aby zbliżyć ludzkość do Boga, objawiając Jego miłość przez swoje nauczanie, cuda i ostatecznie przez swoją mękę, śmierć i zmartwychwstanie. On także mówi o sobie jako o wodzie żywej, która gasi pragnienie na zawsze (J 4,10).

Oczekiwanie Mesjasza

Przez wieki Żydzi z tęsknotą oczekiwali przyjścia Mesjasza, który miał przynieść zbawienie Izraelowi i wypełnić Boże obietnice. W Starym Testamencie znajduje się wiele proroctw zapowiadających przyjście Mesjasza. Na przykład, prorok Izajasz mówi o narodzeniu Emmanuela, który przyniesie pokój i sprawiedliwość (Iz 7,14; 9,5-6). Podobnie, Księga Jeremiasza zapowiada nowe przymierze, które Bóg zawrze z Izraelem (Jr 31,31-34). Wreszcie, w Nowym Testamencie, Ewangelie ukazują Jezusa jako wypełnienie tych proroctw. Jezus jest obiecanym Mesjaszem, który przynosi zbawienie nie tylko Izraelowi, ale całemu światu.

Homo religiosus i spełnienie w Chrystusie

Mircea Eliade, rumuński historyk religii i filozof, w swoich pracach podkreślał uniwersalne pragnienie ludzkości do nawiązywania relacji z transcendentnym. Koncepcja homo religiosus, czyli człowieka religijnego, w ujęciu Eliadego, odnosi się do zakorzenionej w ludzkiej naturze potrzeby doświadczenia sacrum. Eliade argumentował, że w każdej kulturze i epoce ludzie poszukiwali kontaktu z boskością, co manifestowało się w różnorodnych formach religii i rytuałów. Według niego, człowiek doświadcza świata jako pełnego znaków i symboli, które odsyłają do rzeczywistości sakralnej. Co więcej, pragnienie to jest odwieczne i uniwersalne, a jego wypełnienie znajduje się w relacji z Bogiem. W ten sposób, Eliade ukazuje, że dążenie do kontaktu z boskością jest fundamentalnym elementem ludzkiej natury, jego doświadczenia i kultury.

W kontekście chrześcijaństwa, to ludzkie pragnienie posiadania więzi z Absolutem wypełnia się w Chrystusie. Jego Serce, będące symbolem nieskończonej miłości, odpowiada na najgłębsze potrzeby duchowe człowieka. Eliade podkreślał, że doświadczenie sacrum jest centralnym elementem ludzkiej egzystencji, a w chrześcijaństwie to doświadczenie osiąga swój pełny wyraz poprzez wcielenie Boga w Jezusie. Serce Jezusa jest więc odpowiedzią na pragnienia człowieka, który poszukuje miłości, prawdy i wieczności. W ten sposób, Serce Jezusa staje się dla nas niezawodnym schronieniem oraz punktem odniesienia w dążeniu do przyjaźni z Bogiem.

Pragnienie pokoju, sprawiedliwości i prawdziwego dobra

Człowiek potrzebuje odpowiednich warunków do życia, zarówno w wymiarze doczesnym, jak i duchowym. W te uwarunkowania wpisuje się potrzeba pokoju, stabilności, sprawiedliwości, a także obdarowywania innych dobrem. Serce Jezusa jest źródłem wszelkich łask, udzielające tego, co niezbędne dla Jego dzieci. Już prorok Izajasz zapowiedział przyjście Mesjasza jako Księcia Pokoju:

Albowiem Dziecię nam się narodziło, Syn został nam dany, na Jego barkach spoczęła władza. Nazwano Go imieniem: Przedziwny Doradca, Bóg Mocny, Odwieczny Ojciec, Książę Pokoju

Iz 9,5

Jezus nauczał o błogosławieństwach, które obejmują pokój i sprawiedliwość:

Błogosławieni, którzy wprowadzają pokój, albowiem oni będą nazwani synami Bożymi

Mt 5,9

Błogosławieni, którzy łakną i pragną sprawiedliwości, albowiem oni będą nasyceni

Mt 5,6

Chrystus obiecuje swoim uczniom pokój, który przewyższa wszelkie zrozumienie:

Pokój zostawiam wam, pokój mój daję wam. Nie tak jak daje świat, Ja wam daję. Niech się nie trwoży serce wasze ani się lęka!

J 14,27

Przez swoją śmierć na krzyżu, Jezus przyniósł pojednanie między Bogiem a człowiekiem oraz między ludźmi:

On bowiem jest naszym pokojem. On, który obie części [ludzkości] uczynił jednością, bo zburzył rozdzielający je mur – wrogość.

Ef 2,14

Wezwanie „odwieczne upragnienie świata” kieruje nasze myśli ku Najświętszemu Sercu Jezusa, które jest odpowiedzią na najgłębsze pragnienia ludzkości. W Jezusie Chrystusie znajdujemy spełnienie naszych pragnień miłości, relacji z Bogiem, pokoju i sprawiedliwości. Serce Jezusa, pełne miłości, jest miejscem, w którym możemy z powrotem dostrzec Boży obraz w sobie, przebaczenie i wieczne szczęście. Rozważając to wezwanie, zgłębiajmy się tajemnicę Bożej miłości oraz odnajdujmy w Nim nadzieję i siły do naszych codziennych zmagań.

Najświętsze Serce Jezusa, odwieczne upragnienie świata, przychodzę do Ciebie z moimi pragnieniami. Ty, źródło nieskończonej miłości i miłosierdzia, napełnij moje serce pokojem, sprawiedliwością i prawdziwym dobrem. Pomóż mi znaleźć przebaczenie i wieczne szczęście w Twoim przebitym Sercu. Przez Twoje nauczanie, cuda oraz mękę i zmartwychwstanie, zbliż mnie do Boga Ojca. Niech Twoje pełne miłości Serce będzie miejscem, gdzie spełniają się moje najgłębsze pragnienia. Daj mi siłę, bym mógł żyć zgodnie z Twoją wolą.

Amen.

Ten artykuł stanowi część cyklu czerwcowych rozważań o wezwaniach Litanii do Najświętszego Serca Pana Jezusa. Niech choć jedno z tych wezwań towarzyszy Ci na drodze duchowego wzrostu.