Jednym z najważniejszych, lecz nieco zapomnianych świąt okresu letniego, jest święto Przemienienia Pańskiego, obchodzone 6 sierpnia. Święto upamiętnia wydarzenia zapisane w Piśmie Świętym, kiedy to Jezus wraz z trzema wybranymi uczniami – Piotrem, Janem i Jakubem, wszedł na Górę Tabor i tam ukazał swoją boską postać. Dokładny zapis tych wydarzeń znajdziemy we wszystkich Ewangeliach synoptycznych (Mt 17,1-8, Mk 9,2-8, Łk 9,28-36).
„[…] Po sześciu dniach Jezus wziął z sobą Piotra, Jakuba oraz brata jego, Jana, i zaprowadził ich na górę wysoką, osobno. Tam przemienił się wobec nich: twarz Jego zajaśniała jak słońce, odzienie zaś stało się białe jak światło. A oto ukazali się im Mojżesz i Eliasz, rozmawiający z Nim. Wtedy Piotr rzekł do Jezusa: «Panie, dobrze, że tu jesteśmy; jeśli chcesz, postawię tu trzy namioty: jeden dla Ciebie, jeden dla Mojżesza i jeden dla Eliasza». Gdy on jeszcze mówił, oto obłok świetlany osłonił ich, a z obłoku odezwał się głos: «To jest mój Syn umiłowany, w którym mam upodobanie, Jego słuchajcie!». Uczniowie, słysząc to, upadli na twarz i bardzo się zlękli. A Jezus zbliżył się do nich, dotknął ich i rzekł: «Wstańcie, nie lękajcie się!» Gdy podnieśli oczy, nikogo nie widzieli, tylko samego Jezusa.”1
Kościół wyjaśnia, że Jezus objawił swoją boską postać wobec uczniów, by umocnić ich wiarę wobec nadchodzącej Męki i Śmierci w Jerozolimie. Opisane zdarzenia dzieją się bowiem tuż przed wjazdem Jezusa do Jerozolimy. Co jeszcze możemy wyłuskać z tej Ewangelii?
Mojżesz i Eliasz
Jak Jezus naucza w innym miejscu, „Bóg nie jest Bogiem umarłych, lecz żywych” (Łk 20, 38). Dla Apostołów to naoczny dowód tych słów. Dlaczego Mesjasz rozmawia właśnie z tymi postaciami ze Starego Testamentu?
Mojżesz jest największym z Patriarchów. Wyprowadził Izraelitów z Ziemi Egipskiej, wędrował z Ludem Wybranym przez 40 lat, doprowadzając go do Ziemi Obiecanej. Ponadto Bóg, za pośrednictwem Mojżesza, przekazał Prawo, Przykazania Boże. Dzisiaj wydają się nam one oczywiste – nie zabijaj, nie kradnij… To bazowe elementy naszej kultury. Jednak w ówczesnej cywilizacji panowało zupełnie inne prawo – oko za oko, ząb za ząb, kary były niewspółmiernie surowe do popełnionych przewinień. Przykazania były wtedy krokiem milowym dla ludzkości, w którym Bóg powoli przygotowywał ludzkość na przyjście Mesjasza. Czy jednak na pewno przykazania są dzisiaj dla nas oczywiste? W czasach, gdy wciąż dyskutujemy nad prawem do zabijania nienarodzonych?
Statua Mojżesza z Dziesięciorgiem Przykazań
Eliasz natomiast uznawany jest za największego z Proroków. Ówcześnie rządzący Król Achab był całkowicie poddany swojej żonie, Królowej Izebel, pochodzącej spoza narodu Izraelskiego. Królowa forsowała w Izraelu kult bożków Aszery i Baala; była także odpowiedzialna za wymordowanie proroków Jahwe – ocalał tylko Eliasz. Po ucieczce i 3-letniej suszy w kraju, Eliasz powrócił, by ostatecznie skonfrontować się z kultem bożków – udowodnił Izraelitom, że to Jahwe jest prawdziwym Bogiem, w iście spektakularny sposób. Namaścił Jehu na nowego króla Izraela, a Elizeusza na swojego następcę. Eliasz nie umarł – został zabrany do Nieba na ognistym rydwanie.
To zaledwie małe wycinki z życia Mojżesza i Eliasza – znacznie więcej dziejów tych postaci można znaleźć w Księdze Wyjścia oraz w Pierwszej i Drugiej Księdze Królewskiej. Te dwie postacie dla Izraelity symbolizują jednak dwa najważniejsze przymioty ówczesnego kształtu wiary, jakimi są Prawo i Proroctwa. Jezus przyszedł na świat po to, by wypełnić Prawo i spełnić Proroctwa. Możemy tutaj przytoczyć inne słowa Jezusa z Ewangelii św. Mateusza:
„Wszystko więc, co byście chcieli, żeby wam ludzie czynili, i wy im czyńcie! Albowiem to jest [istota] Prawa i Proroków.” (Mt, 7,12)2
by przypomnieć przytoczony przed chwilą fragment:
„«To jest mój Syn umiłowany, w którym mam upodobanie, Jego słuchajcie!»” (Mt, 17, 5)
Nadzieja Przemienia
Przemienienie Jezusa jest nie tylko znakiem umocnienia wiary dla Apostołów, którzy byli jego świadkami, ale jest aktualne także dla nas. W Credo, tak często przez nas powtarzanym, wymieniamy wszystkie najważniejsze prawdy wiary, które wyznajemy. Pod koniec powtarzamy „Wierzę w […] ciała zmartwychwstanie, żywot wieczny. Amen.” Jednak czy wiemy, jak wspaniała rzeczywistość kryje się pod tymi słowami? Po Sądzie Ostatecznym nastąpi Zmartwychwstanie – do wiecznej potępienia lub wiecznej chwały, w Nowym Niebie i Nowej Ziemi. Mamy nadzieję na to, że całe Stworzenie, zarówno to duchowe, jak i materialne, mocą Bożą, zostanie przemienione:
KKK 1046 W odniesieniu do kosmosu Objawienie potwierdza głęboką wspólnotę losu świata materialnego i człowieka:
„Bo stworzenie z upragnieniem oczekuje objawienia się synów Bożych… w nadziei, że również i ono zostanie wyzwolone z niewoli zepsucia… Wiemy przecież, że całe stworzenie aż dotąd jęczy i wzdycha w bólach rodzenia. Lecz nie tylko ono, ale i my sami, którzy już posiadamy pierwsze dary Ducha, i my również całą istotą swoją wzdychamy, oczekując… odkupienia naszego ciała” (Rz 8, 19-23).
KKK 1047 Wszechświat widzialny jest więc również przeznaczony do przemienienia, „by… przywrócony do pierwotnego stanu, służył już bez żadnej przeszkody sprawiedliwym”, uczestnicząc w ich chwale w Jezusie Chrystusie Zmartwychwstałym (Św. Ireneusz, Adversus haereses, V, 32, 1).
Niech zatem to święto, poza wspomnieniem ważnych i spektakularnych wydarzeń w życiu Jezusa, będzie także dodatkową motywacją do przemieniania swojego myślenia oraz zapowiedzią rzeczy przyszłych – radosnym oczekiwaniem na przyszłe życie wieczne w Nowym Niebie i Nowej Ziemi. Pamiętajmy, że nasze życie jest jak matematyczna półprosta – ma początek, ale nie ma końca.
Przypisy:
[1] Ewangelia wg. Św. Mateusza [w:] Biblia Jerozolimska, Wyd. Pallotinum, Poznań 2006, s. 1383
[2] Ewangelia wg. Św. Mateusza [w:] Biblia Jerozolimska, Wyd. Pallotinum, Poznań 2006, s. 1367